Nu ruim drie jaar van deze collegeperiode voorbij is en met gemeenteraadsverkiezingen op 19 april 2014 in het vooruitzicht, maakte het Amstelveens Nieuwsblad interviews met de burgemeester en de vier wethouders van Amstelveen onder de titel: “Zitten op het pluche”. In de vierde aflevering was het mijn beurt voor een uitvoerige ondervraging.
AMSTELVEEN – Na zestien jaar oppositie voeren, kreeg de lokale politieke beweging Burger Belangen Amstelveen (BBA) in 2010 de kans om zitting te nemen in het college van B&W. De toen 64-jarige John Levie, nog maar twee jaar als raadslid actief, mocht de BBA-belofte inlossen. Eenvoudig had hij het niet altijd , maar hij voelt zich op zijn gemak en vooral vereerd. ‘Je leert meer van kritiek dan van applaus,’ zegt Levie.
De inmiddels 67-jarige wethouder, met onder ander sport, cultuur, groen, ruimtelijke ordening en verkeer in zijn portefeuille, was voordat hij in het pluche neerstreek bijna twee decennia ‘interim’er’ en runde eerder 12 jaar een wijnimportbedrijf, dat hij uiteindelijk verkocht aan een grote distillateur. Door zijn ruime ervaring in het bedrijfsleven kan hij met druk goed omgaan – en dat was soms nodig ook. Zo kwam hij als nieuwbakken wethouder al vrij snel voor een woedende en tierende zaal vol Stadshartbewoners te staan, door onvrede over het nieuwe parkeerbeleid.
Bedoelingen
‘Parkeren is het dossier dat de meeste emotie heeft losgemaakt,’ zegt Levie. ‘Maar er moest één keer iemand het lef hebben om vuile handen te maken. Parkeren was voor de gemeente het tegenovergestelde van een melkkoe. Op die bewonersavond heb ik me vooral verbaasd, dat is wat ik kan zeggen. Je komt met goede bedoelingen, maar wat je ook zegt, niemand gelooft je.’
Terugkijkend vindt Levie dat toch een goed en toekomst vast beleid is neergelegd: ‘Parkeren was altijd verlieslatend. Een bezoekersvergunning kostte 16,60 per jaar. Daarvoor moest een schijfje worden gemaakt, dat moest worden gedistribueerd en geïnd en ook nog gehandhaafd. Je hoeft geen Einstein te zijn om te zien dat dat niet uit kon. De opdracht van de raad was niet beleid te ontwikkelen om winst te maken, maar kostendekkendheid te bereiken. Dat is gelukt. Ik hoop zelfs dat we in de volgende tarievennota een eerste verlaging voor de bewonersvergunning in kunnen voeren.’
Verkeersveiligheid
Verkeersveiligheid staat voor Levie met stip op 1. De tragische dood van een 12-jarige Amstelveense scholier bij een ongeval op de Keizer Karelweg in 2012 greep hem enorm aan. ‘Het waren de zwartste dagen van mijn wethouderschap. Als mensen tegen je schreeuwen op een parkeerbijeenkomst, oké, maar zoiets? ik ben natuurlijk geen machine,’ aldus Levie.
Dankzij een investeringsplan van 10 miljoen euro, mede mogelijk door bijdrage van de Stadsregio, stelt Levie dat hij op het gebied van verkeersveiligheid wel ‘echt iets voor Amstelveen heeft kunnen kunnen bereiken.’ ‘ Voor de herinrichting van de Keizer Karelweg krijgen we bijvoorbeeld al veel complimenten,’ zegt Levie.
Bereikt
Net als zijn collega-wethouders in de voorgaande afleveringen van deze serie , vindt ook Levie dat dit college in de eerste drie jaar veel heeft bereikt. ‘Maar een wethouder kan dat niet alleen doen. Daar zijn goede ambtenaren voor nodig. De mensen buiten het gemeentehuis zijn net zo belangrijk als er binnen.’ Hij hekelt het beeld dat de maatschappij graag vormt over de vermeende luiheid van ambtenaren. Kwader kan je hem niet krijgen. ‘Het is gewoon zo onterecht hoe ze soms beschimpt worden. Alsof de plantsoendienstmedewerkers alleen maar op hun schoffels staan te leunen en de rest alleen maar op hun klokje kijkt tot het vijf uur is. Het is allemaal onzin, ze werken allemaal hard.’
Rechtlijnig
Levie vindt zichzelf bijzonder rechtlijnig, een eigenschap die hem goed van pas komt als wethouder, zo legt hij uit. ‘Je komt als bestuurder steeds meer in een mediacratie terecht, met de toename van e-mail en social media. Dat is een fenomeen dat zich sterker manifesteert in deze periode dan de vorige. En in de volgende periode zal het nog sterker zijn. Je moet dan wel heel rechtlijnig zijn. Je kunt nu eenmaal niet bij iedereen die kucht of iets roept je plannen bijstellen.’
Of Levie soms ook koppig is? ‘Nee,’ zegt hij, maar zijn voorlichter Udo van Huis grijpt in. ‘Er is een onderdeel waar hij wel koppig kan zijn. Als het over geld gaat, dan doet hij altijd alsof het uit zijn eigen portemonnee komt.’ Levie knikt: ‘Dat klopt. In stafvergaderingen vraag ik geregeld: zou je het ook doen als het je eigen bedrijf was? Dan is het meestal stil.’
Transparantie
Levie vindt niet dat BBA minder transparant is geworden sinds de partij bestuursverantwoordelijkheid kreeg. ‘Het vereiste van de fractie een enorme aanpassing toen we na al die jaren oppositie in het college terecht kwamen. Dat hebben we heel goed en snel gedaan, zonder dat de luiken zijn dichtgegaan en alles geheimzinnig is geworden. Onze transparantie is er nog steeds. Het leuke van een lokale partij is ook echt dat je voor Amstelveen gaat. Natuurlijk we zetten er geen hoog hek omheen en we beseffen ook dat samenwerking met de regio belangrijk is, maar we willen echt iets voor Amstelveen bereiken.’
To do
Levie heeft van meet af aan een bord op zijn werkkamer (met dat fabelachtige uitzicht over De Poel) staan, waar een aantal doelen op zijn geschreven die hij wilde bereiken. Er staan veel groene vinkjes op zijn to-do-list , maar hij is er nog niet: ‘Vier jaar is ook eigenlijk tekort. Een wethoudersperiode zou 5 tot 6 jaar moet duren en je kunt je afvragen of je daarna nog terug moet komen. Je hebt dan meer tijd om dingen af te maken, waarna een frisse wind kan waaien. Je zal nu ook zien dat de verkiezingen (voorjaar 2014, red ) een stempel gaan drukken op alles wat nog wel en niet kan in zo’n laatste periode. Maar we gaan gewoon door. Het loket is open, business as asual.’
Trots
Trots is Levie op de nieuwe afvalinzamelmethode (het scheidingspercentage steeg van 42 procent in 2009 naar 50 procent in 2013), de heemparken die tot rijksmonument werden benoemd, maar zeker ook de sportvoorzieningen en de cultuur: ‘Er is echt gehakt in de cultuur, de vorige periode, maar nu weer. Absoluut niet leuk om te doen, maar het is bewonderingswaardig hoe instellingen er mee om zijn gegaan, de samenwerking is veel hechter. Al met al, het belang van cultuur mag je niet onderschatten. Dat betekent niet dat we eindeloos de subsidiepot opentrekken, maar zonder cultuur wordt de wereld wel heel kil.’
Levie moest een van zijn meest creatieve ideeën, een containerdorp voor kunstenaars aan Zetterij, tot zijn spijt intrekken en is nu bezig een Art Factory te creëren aan de Bouwerij. ‘Bijzonder jammer , maar met de toenemende leegstaand en de recessie vond ik het maatschappelijk onverantwoord een kunstenaarsdorp te realiseren. De recessie speelt ook bij de ontwikkeling van woningbouw op Middenwaard een rol. We hopen deze periode nog met een stuk naar de gemeenteraad te komen.’
Opvolger
Hoewel Levie het enorm leuk vindt en zich vereerd voelt om de stad mede te besturen waar hij het grootste deel van zijn leven woonde , is de kans klein dat hij nog een periode (2014-18) doorgaat. ‘Als BBA opnieuw van een college deel kan uitmaken en de partij heeft een jonger iemand die het wil en kan, dan lijkt me dat een uitstekend idee. Ik wil tijdens de naderende verkiezingen ook helemaal onderop de lijst worden geplaatst, omdat ik het persoonlijk ongemakkelijk vind om als oud-wethouder in de raad terecht terug te keren. Maar mocht er alsnog een beroep op mij worden gedaan als wethouder, dan wil ik er serieus over nadenken.’
Zeer vermoedelijk de laatste maanden op het pluche dus voor John Levie: ‘Als ik het mag zeggen , de term pluche vind ik eigenlijk niet zo goed bij mij passen. Ik plak er niet op en pluche leidt alleen maar tot slijtageplekken,’ grapt hij.
Kakkertje
Aan zelfkennis ontbreekt het de wethouder in ieder geval niet. ‘Als ik in de spiegel kijk dan zie ik toch een beetje een keurig kakkertje. En als ik mezelf hoor, ik praat netjes ABN. Dat heb ik geleerd op de Amstelveense scholen, van de kleuterschool, via de Piet Hein tot aan het Casimir. Mensen kunnen door mijn voorkomen van alles van me denken, maar zo ben ik nu eenmaal, een product van de eigen samenleving. Dat moet ik niet willen veranderen, want dan begin ik een soort clown te worden. Uiteindelijk gaat het er ook alleen maar om dat ik iets goeds en moois wil en kan doen voor Amstelveen.’
Levie tot slot: ‘Ik hoop van harte dat alle Amstelveners zich ervan bewust zijn in wat voor prachtige gemeente we wonen. De tragiek is vaak dat als je ergens woont, je het minder door hebt. Richt je op de dingen die we hebben, in plaats van op de dingen die we niet hebben.’
John Levie 